تهمت و بهتان به اندازه اى زشت و زننده است که حتى شیطان هم از انجام دهنده آن دو بیزارى مى جوید.
عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): مَنْ رَوَى عَلَى مُؤْمِنٍ رِوَایَةً یُرِیدُ بِهَا شَیْنَهُ وَ هَدْمَ مُرُوءَتِهِ لِیَسْقُطَ مِنْ أَعْیُنِ النَّاسِ أَخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وَلَایَتِهِ إِلَى وَلَایَةِ الشَّیْطَانِ فَلَا یَقْبَلُهُ الشَّیْطَانُ
امام
صادق (علیه‌السلام) ضمن روایتی در اهمیت حفظ شأن مؤمن فرمودند: «هر کس بر ضرر
مؤمنى حکایتى نقل کند و مقصودش این باشد که او را چرکین کند و آبروى او را بریزد
تا از چشم مردم بیفتد، خدا او را از ولایت خود براند و به ولایتِ شیطان بکشاند و
شیطان هم او را نپذیرد.» (اصول کافی، ج2، ص358)
شیطان از رفتارهاى زشت و اعمال خلاف استقبال مى کند؛ ولى برخى از رفتارهاى ناروا آن قدر زشت و پلیدند که شیطان هم آن ها را تائید نمى کند. یکى از این اعمال ، نابود کردن وجهه افراد در جامعه ، و ریختن آبروى آن ها به وسیله بهتان یا تهمت است .
دین مبین اسلام ، آبرو و حرمت مومن را بزرگ تر از کعبه و حتى قرآن دانسته است و با آگاهى از چنین ارزشى ، هیچ کس نباید به خود اجازه دهد به حریم آبروى دیگران تجاوز کند. تقویت حسن ظن و حمل رفتار دیگران بر وجه نیکو، راهی براى درمان این بیمارى نابود کننده است.
