تهمت و بهتان به اندازه اى زشت و زننده است که حتى شیطان هم از انجام دهنده آن دو بیزارى مى جوید.

عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ  قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع):‏ مَنْ رَوَى عَلَى مُؤْمِنٍ‏ رِوَایَةً یُرِیدُ بِهَا شَیْنَهُ‏ وَ هَدْمَ مُرُوءَتِهِ لِیَسْقُطَ مِنْ أَعْیُنِ النَّاسِ أَخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وَلَایَتِهِ‏ إِلَى وَلَایَةِ الشَّیْطَانِ فَلَا یَقْبَلُهُ الشَّیْطَانُ


امام صادق (علیه‌السلام) ضمن روایتی در اهمیت حفظ شأن مؤمن فرمودند: «هر کس بر ضرر مؤمنى حکایتى نقل کند و مقصودش این باشد که او را چرکین کند و آبروى او را بریزد تا از چشم مردم بیفتد، خدا او را از ولایت خود براند و به ولایتِ شیطان بکشاند و شیطان هم او را نپذیرد.» (اصول کافی، ج2، ص358)




شیطان از رفتارهاى زشت و اعمال خلاف استقبال مى کند؛ ولى برخى از رفتارهاى ناروا آن قدر زشت و پلیدند که شیطان هم آن ها را تائید نمى کند. یکى از این اعمال ، نابود کردن وجهه افراد در جامعه ، و ریختن آبروى آن ها به وسیله بهتان یا تهمت است .

دین مبین اسلام ، آبرو و حرمت مومن را بزرگ تر از کعبه و حتى قرآن دانسته است و با آگاهى از چنین ارزشى ، هیچ کس نباید به خود اجازه دهد به حریم آبروى دیگران تجاوز کند. تقویت حسن ظن و حمل رفتار دیگران بر وجه نیکو، راهی براى درمان این بیمارى نابود کننده است.